strona 1
Cześć.
Moja Mama Isabelle nauczyła mnie pisać. Powiedziała, że zbieranie wspomnień to całkiem fajna rzecz, dlatego właśnie stworzyłem pamiętnik. Cześć, pamiętniku, ja nazywam się Maurice Dragovich, a ty jesteś po prostu pamiętnikiem i od teraz będziesz moim przyjacielem. Musisz się mnie słuchać, bo jestem starszy - ty się urodziłeś teraz, a ja 13 lutego ‘76 roku. Nawet dobrze, że jesteś rzeczą, bo jakbyś był człowiekiem, to byś pewnie do mnie mówił, a ja nie lubię słuchać ludzi. Niektórzy za dużo gadają, na przykład moja siostra Samantha… Buzia jej się nie zamyka. Niby jest kilka lat starsza, a jakaś taka nie za mądra, no bo jak może nie wiedzieć, że jest przez to strasznie wkurzająca?


To znowu ja. Moja mama pochwaliła mnie, że tak dużo napisałem, ale chyba nie spodobał jej się fragment o siostrze. Zresztą nie wiem, bo przestałem jej słuchać w pewnym momencie. Nie rozumiem, o co jej chodzi. Miałem pisać o tym, co myślę, więc tak zrobiłem i nagle jest jednak źle. Nie dość że Sam mnie wkurza, to teraz jeszcze mamy nie rozumiem… Chyba po prostu dziewczyny są dziwne. Dobrze, że jest tata - ma na imię Ethan. Westchnął tylko i powiedział, że nie pisze się “Mama” wielką literą, a ja tacie wierzę, bo tata jest mądry, więc od teraz piszę tak jak mi kazał. Napisałem tak wcześniej, bo myślałem, że ważne rzeczy tak się właśnie zaznacza, a mama jest dla mnie ważna. Trudno, dla mnie zawsze będzie mamą przez wielkie “M”!


Wiesz co, pamiętniku? Powinieneś się cieszyć, że nie masz żadnego rodzeństwa. Ja mam siostrę i jej nienawidzę! Schowałem cię wczoraj pod poduszką, a jak wyszedłem z domu, żeby się pobawić, Sam znalazła cię i wszystko przeczytała, a potem zaczęła się ze mnie śmiać. Jak już mi cię łaskawie oddała, to odkryłem, że narysowała w środku gumochłona z moją twarzą! Wyrwałem tę kartkę, zgniotłem i rzuciłem w nią ze złości… szkoda, że to nie był kamień. Ale spokojnie, zemściłem się na niej. Zebrałem w pobliskim lesie kilkanaście gumochłonów i włożyłem je pod kołdrę Sam. Szkoda, że nie masz oczu, pamiętniku, bo jej przerażona mina była bezcenna. A jak piszczała! Dobrze jej tak, zasłużyła sobie. Może się nauczy, by trzymać się z daleka od cudzych rzeczy, jednak dla pewności od teraz będę cię zostawiał pod drzewem, na które lubię się wspinać i sobie tam po prostu siedzieć. Tata kiedyś na mnie nakrzyczał za łażenie po drzewach, więc staram się tego nie robić… w jego obecności.


Spoglądasz na kolejną stronę, jednak jest ona pusta, podobnie jak cała reszta tego zeszytu. Najwyraźniej autor rzeczywiście dopiero zaczął w nim pisać. Uśmiechasz się do siebie po przeczytaniu tej zabawnej historii z życia dzieci, po czym odrywasz wzrok i widzisz przed sobą ciemnowłosego chłopca, który tak jakby wręcz wyrósł ci spod ziemi. Ze zmarszczonymi brwiami wlepił w ciebie wzrok pełen gniewu. Czujesz się dość niepewnie i już otwierasz usta, by coś powiedzieć, jednak chłopiec cię uprzedził.

− Oddaj mój pamiętnik! − wycedził przez zęby z wściekłością. − Kim ty w ogóle jesteś i co tutaj robisz? Aha, i nie oczekuj, że będę mówić do ciebie “Pan” po tym, co właśnie zrobiłeś! Niektórzy nie zasługują na szacunek!
− Cześć, chłopczyku, spokojnie! − prędko podałeś pamiętnik w jego stronę, a drugą dłoń ułożyłeś w geście obronnym, aby zapewnić dziecko, że nie masz złych zamiarów. − Chyba coś zgubiłeś, a ja tylko to znalazłem. Nie bój się mnie.
− CHŁOPCZYKU?! − krzyknął, jednocześnie wyrywając swój pamiętnik z dłoni intruza zanim zdążyłeś całkiem zbliżyć swoją rękę. − Nie mów tak do mnie! I nie gadaj, jak nie masz o czymś pojęcia! Niczego nie zgubiłem, to jest MOJE drzewo i mam prawo przechowywać tutaj co tylko zechcę! A tam − odwrócił się i wskazał palcem w stronę niewielkiego budynku − jest MÓJ DOM i siedzi tam MÓJ TATA, który za moment cię skopie jak sobie stąd nie pójdziesz. Nie lubimy wpraszalskich.
− Spokojnie, spokojnie, już odchodzę, wybacz… − rozwarłeś szerzej oczy i odruchowo zrobiłeś kilka kroków do tyłu sam się sobie dziwiąc, że kilkuletnie dziecko może tak tobą wstrząsnąć.

Po tej sytuacji natychmiast odwracasz się na pięcie i odchodzisz w innym kierunku. Uśmiechasz się do siebie i kręcisz głową z rozbawieniem przypominając sobie tego chłopca i jego pamiętnik, choć tak naprawdę nie wiesz, co dokładnie cię tak rozbawiło. Dość wojownicze jest to dziecko jak na kilkulatka, potrafi walczyć o swoje, to wiesz na pewno. Tak na ciebie nakrzyczał, że wciąż ci trochę głupio po przeczytaniu pamiętnika, co jest aż zabawne. Dzisiejszy spacer kończysz rozmyślając nad napotkanym chłopakiem.