01.04.2020 15:37
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 01.04.2020 15:42 przez Hachi. Edytowano w sumie jeden raz.)
1.1. WILKOŁACTWO, CZYLI OPIS BESTII
Wilkołactwo to klątwa przypominająca schorzenie. Właściwie jest ona efektem eksperymentu potężnego czarodzieja, który wymknął się spod kontroli. Wykorzystanie różnych dziedzin magii w sposób sprzeczny z naturą doprowadziło do powstania tej mutacji zwanej lykantropią.
Wilkołak to osoba przeklęta, czarodziej zarażony lykantropią. W takich jednostkach gnieździ się ukryta bestia oczekująca na okazję do uwolnienia się w celu zapolowania na ludzkie mięso. Taką okazją jest pełnia księżyca, ale niektóre wilkołaki bywają też potworami w ludzkiej skórze. Najczęściej postrzegane jako istoty podobne do wilków o skłonnościach do bezmyślnego ludobójstwa.
1.2. SZCZEPY WILKOŁAKÓW
Powiada się, iż powstały trzy szczepy wilkołactwa. Rozniosły się od potomków do dalszych kręgów rodzinnych, przez co aktualnie wydaje się, że osoby zarażone klątwą można odnaleźć na całym świecie. Udowodniono naukowo, iż ugryziony przez wilkołaka czarodziej, nie ważne jakiego statusu krwi, który przeżyje kilka dni wraz z klątwą, także staje się nosicielem, zaś mugole nie są w stanie przeżyć przemiany. Pod koniec XIX wieku profesor Marlowe Forfang podjął się pierwszych badań na temat wilkołaków. Odkrył, że prawie każda z osób, którą udało mu się przebadać oraz przepytać, była czarodziejem. Mugole prawdopodobnie umierali z powodu zadanych ran. Stwierdził również, że smak między osobą niemagiczną, a obdarzoną magią różnił się od siebie.
(Nazwy nie funkcjonują w rozgrywce IC, służą jedynie jako odnośniki OOC.)
1. LYSITERI.
Prawdopodobnie najgroźniejsza ze wszystkich odmian, swoją pozycję zawdzięczają wyjątkowej sile, którą zwykle odznaczają się w całym stadzie. W wilczej formie, przy pomocy swych pazurów potrafią z łatwością rozrywać mięso, często doprowadzając do przedwczesnej śmierci ofiar. Zwierzęca część, z którą muszą mierzyć się przeklęci tego szczepu jest bardziej burzliwa i intensywna, zdolna do przejęcia władzy nad człowiekiem. Mimo swego potencjału do dominacji wśród innych wilkołaków w stadzie ich rozum nie jest nazbyt rozwinięty, często przyćmiewany przez pierwotne instynkty drapieżniczej bestii.
2. MONIRIS.
Grupa, którą śmiało można uznać za najbardziej pospolity typ wilkołaków ze względu na ich liczebność. Tworzą wielkie stada łączące się zwykle w trwałe, małe społeczeństwa. Nie wyróżniają się niczym innym prócz wzajemnym przywiązaniem, szczególnie do wilkołaka nadrzędnego, który je ugryzł. Istnieją jednak samotnicy, którzy próbują odciąć się od części swej osoby, która jest bestią; zwykle z tego powodu cierpią, ale jednostki, które potrafią przetrwać często ostają się jako te najsilniejsze.
3. SYNERGEN.
Mówi się, że ta odmiana jest o wiele łagodniejsza od reszty, jednakże jest to nieprawda. Wilkołaki te zachowują większą część swej świadomości nawet po przemianie, nie są tak ogłupione przez żądze, jak inne szczepy. Nazywa się ich spokojnymi, ponieważ lepiej odbierają Wywar Tojadowy, jednakże to światło, które rzuca cień na ich drugą naturę; wybitnych łowców, którzy idealnie radzą sobie nawet w ciężkich warunkach. Pojedyncza ofiara nie ma praktycznie szans, aby przeciwstawić się takiemu potworowi.
Wilkołactwo to klątwa przypominająca schorzenie. Właściwie jest ona efektem eksperymentu potężnego czarodzieja, który wymknął się spod kontroli. Wykorzystanie różnych dziedzin magii w sposób sprzeczny z naturą doprowadziło do powstania tej mutacji zwanej lykantropią.
Wilkołak to osoba przeklęta, czarodziej zarażony lykantropią. W takich jednostkach gnieździ się ukryta bestia oczekująca na okazję do uwolnienia się w celu zapolowania na ludzkie mięso. Taką okazją jest pełnia księżyca, ale niektóre wilkołaki bywają też potworami w ludzkiej skórze. Najczęściej postrzegane jako istoty podobne do wilków o skłonnościach do bezmyślnego ludobójstwa.
1.2. SZCZEPY WILKOŁAKÓW
Powiada się, iż powstały trzy szczepy wilkołactwa. Rozniosły się od potomków do dalszych kręgów rodzinnych, przez co aktualnie wydaje się, że osoby zarażone klątwą można odnaleźć na całym świecie. Udowodniono naukowo, iż ugryziony przez wilkołaka czarodziej, nie ważne jakiego statusu krwi, który przeżyje kilka dni wraz z klątwą, także staje się nosicielem, zaś mugole nie są w stanie przeżyć przemiany. Pod koniec XIX wieku profesor Marlowe Forfang podjął się pierwszych badań na temat wilkołaków. Odkrył, że prawie każda z osób, którą udało mu się przebadać oraz przepytać, była czarodziejem. Mugole prawdopodobnie umierali z powodu zadanych ran. Stwierdził również, że smak między osobą niemagiczną, a obdarzoną magią różnił się od siebie.
(Nazwy nie funkcjonują w rozgrywce IC, służą jedynie jako odnośniki OOC.)
1. LYSITERI.
Prawdopodobnie najgroźniejsza ze wszystkich odmian, swoją pozycję zawdzięczają wyjątkowej sile, którą zwykle odznaczają się w całym stadzie. W wilczej formie, przy pomocy swych pazurów potrafią z łatwością rozrywać mięso, często doprowadzając do przedwczesnej śmierci ofiar. Zwierzęca część, z którą muszą mierzyć się przeklęci tego szczepu jest bardziej burzliwa i intensywna, zdolna do przejęcia władzy nad człowiekiem. Mimo swego potencjału do dominacji wśród innych wilkołaków w stadzie ich rozum nie jest nazbyt rozwinięty, często przyćmiewany przez pierwotne instynkty drapieżniczej bestii.
2. MONIRIS.
Grupa, którą śmiało można uznać za najbardziej pospolity typ wilkołaków ze względu na ich liczebność. Tworzą wielkie stada łączące się zwykle w trwałe, małe społeczeństwa. Nie wyróżniają się niczym innym prócz wzajemnym przywiązaniem, szczególnie do wilkołaka nadrzędnego, który je ugryzł. Istnieją jednak samotnicy, którzy próbują odciąć się od części swej osoby, która jest bestią; zwykle z tego powodu cierpią, ale jednostki, które potrafią przetrwać często ostają się jako te najsilniejsze.
3. SYNERGEN.
Mówi się, że ta odmiana jest o wiele łagodniejsza od reszty, jednakże jest to nieprawda. Wilkołaki te zachowują większą część swej świadomości nawet po przemianie, nie są tak ogłupione przez żądze, jak inne szczepy. Nazywa się ich spokojnymi, ponieważ lepiej odbierają Wywar Tojadowy, jednakże to światło, które rzuca cień na ich drugą naturę; wybitnych łowców, którzy idealnie radzą sobie nawet w ciężkich warunkach. Pojedyncza ofiara nie ma praktycznie szans, aby przeciwstawić się takiemu potworowi.