01.04.2020 15:46
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 01.04.2020 15:54 przez Hachi. Edytowano w sumie jeden raz.)
1.6. CZŁOWIEK I BESTIA
Emerett Picardy w swej książce pt. “Wilcze Bezprawie: Dlaczego wilkołaki nie zasługują na życie” pisał, że wilkołak traci poczucie dobra i zła, jak i również moralność. Stwierdzenie to jest błędne, ponieważ każdy przeklęty jako indywiduum w tym aspekcie musi być rozpatrywany inaczej. Od momentu przemienia, w takiej osobie, można powiedzieć, że zamieszkują dwie osobowości. Ta, którą posiadał dotychczas oraz krwawa bestia, wiecznie wygłodzona, pragnąca mordu. Przez całe życie likantrop prowadzi wewnętrzną walkę między dwoma stronami o to, która przejmie kontrolę.
Można to podzielić na kilka etapów:
1. Ten, w którym człowiek stara się żyć w taki sposób, jakby nic się nie wydarzyło. Próbuje ukrywać i tłumić swoją bestię, ukazując ją tylko podczas pełni księżyca. Pomagają im w tym zazwyczaj kontakty z ludźmi, którzy nie są obdarzeni klątwą, ale i również posiadanie bliskich osób, które wprowadzą do życia bestii jak najwięcej rutyny. Jednym z problemów jest to, iż wilkołaki podczas pełni bywają najbardziej niebezpieczne. Można temu zapobiec biorąc Eliksir Tojadowy.
2. Druga faza, moment, w którym przeklęty zachowuje swe dawne ludzkie zachowanie, jednakże wykazuje bez konkretnego powodu ogromne przejawy agresji, bądź towarzyszą mu huśtawki nastroju. Ta faza zaczyna również mieć wpływ na wygląd fizyczny w ludzkiej postaci poprzez przykładowo zwiększone owłosienie, bądź bledszą skórę. Taki wilkołak często spędza czas wśród ludzi, jednakże nie angażuje się w większe związki ze światem zewnętrznym, bowiem często zadręcza się różnymi, negatywnymi myślami na temat swej natury. Boją się wchodzić z tego powodu w bliższe kontakty z innymi.
3. Trzecia faza, ta, w której wilkołak może zostać nazwany dzikim. Ma czystą przyjemność z zadawania bólu, czy cierpienia innych. Większość z nich nienawidzi gatunku ludzkiego, ale i również odrzucają normy społeczne. Z tego powodu zazwyczaj postanawiają żyć z dala od ludzkości. W odległych miejscach tworzą własne jamy, w których potrafią spędzać czasami nawet całe życie, opuszczając je tylko na czas pełni księżyca, aby polować. Ci, którzy na nich natrafiają nie mają za wiele szczęścia. Ich ciała są znacznie zniekształcone, porośnięte sierścią, nawet, gdy są w ludzkiej postaci. Jedynym przypadkiem, w którym większa część wilkołaków w tej fazie zawarła pakt z ludźmi były czasy Voldemorta, gdy te przystąpiły do jego armii.
Stan między przejściem z drugiej do trzeciej fazy nazywamy potocznie zdziczeniem, które dzielimy na pięć etapów.
(Więcej w podpunkcie 2.1. Zdziczenie)
Emerett Picardy w swej książce pt. “Wilcze Bezprawie: Dlaczego wilkołaki nie zasługują na życie” pisał, że wilkołak traci poczucie dobra i zła, jak i również moralność. Stwierdzenie to jest błędne, ponieważ każdy przeklęty jako indywiduum w tym aspekcie musi być rozpatrywany inaczej. Od momentu przemienia, w takiej osobie, można powiedzieć, że zamieszkują dwie osobowości. Ta, którą posiadał dotychczas oraz krwawa bestia, wiecznie wygłodzona, pragnąca mordu. Przez całe życie likantrop prowadzi wewnętrzną walkę między dwoma stronami o to, która przejmie kontrolę.
Można to podzielić na kilka etapów:
1. Ten, w którym człowiek stara się żyć w taki sposób, jakby nic się nie wydarzyło. Próbuje ukrywać i tłumić swoją bestię, ukazując ją tylko podczas pełni księżyca. Pomagają im w tym zazwyczaj kontakty z ludźmi, którzy nie są obdarzeni klątwą, ale i również posiadanie bliskich osób, które wprowadzą do życia bestii jak najwięcej rutyny. Jednym z problemów jest to, iż wilkołaki podczas pełni bywają najbardziej niebezpieczne. Można temu zapobiec biorąc Eliksir Tojadowy.
2. Druga faza, moment, w którym przeklęty zachowuje swe dawne ludzkie zachowanie, jednakże wykazuje bez konkretnego powodu ogromne przejawy agresji, bądź towarzyszą mu huśtawki nastroju. Ta faza zaczyna również mieć wpływ na wygląd fizyczny w ludzkiej postaci poprzez przykładowo zwiększone owłosienie, bądź bledszą skórę. Taki wilkołak często spędza czas wśród ludzi, jednakże nie angażuje się w większe związki ze światem zewnętrznym, bowiem często zadręcza się różnymi, negatywnymi myślami na temat swej natury. Boją się wchodzić z tego powodu w bliższe kontakty z innymi.
3. Trzecia faza, ta, w której wilkołak może zostać nazwany dzikim. Ma czystą przyjemność z zadawania bólu, czy cierpienia innych. Większość z nich nienawidzi gatunku ludzkiego, ale i również odrzucają normy społeczne. Z tego powodu zazwyczaj postanawiają żyć z dala od ludzkości. W odległych miejscach tworzą własne jamy, w których potrafią spędzać czasami nawet całe życie, opuszczając je tylko na czas pełni księżyca, aby polować. Ci, którzy na nich natrafiają nie mają za wiele szczęścia. Ich ciała są znacznie zniekształcone, porośnięte sierścią, nawet, gdy są w ludzkiej postaci. Jedynym przypadkiem, w którym większa część wilkołaków w tej fazie zawarła pakt z ludźmi były czasy Voldemorta, gdy te przystąpiły do jego armii.
Stan między przejściem z drugiej do trzeciej fazy nazywamy potocznie zdziczeniem, które dzielimy na pięć etapów.
(Więcej w podpunkcie 2.1. Zdziczenie)