[Thalia20017]

Uwaga Uwaga! Zaakceptowani mogą pisać posty początkowe. Jednak nic ostro związanego z fabułą. Typu: Walczą z nowym zagrożeniem tu i teraz. Jeśli ktoś chce może skrobnąć, że otrzymał jakiś list czy co, z wezwaniem gdzieś tam. W tekście poniżej jest sporo zalążków fabuły. A raczej w drugim akapicie tekstu, powinno być to dla was pomocne. Karty postaci dalej są przyjmowane!

 
Reyna od dawna nie była taka rozluźniona. Leżała sobie w bali wypełnionej po brzegi parującą wodą, jej rektorstwo w Aretuzie nie było lekkie, zwłaszcza ostatnio. Zaraza by wzięła tych obcych. Pomyślała odchylając głowę i przymykając oczy. Przeleżała tak dobre pół godziny nim woda ostygła, z wyraźną niechęcią opuściła balię i wytarła ciało bawełnianym ręcznikiem po czym następnym owinęła swoje długie „nocne” włosy, po czym zasiadła za toaletką zaopatrzoną w sporej wielkości owalne lustro wbite w jasną ramę. Na samej toaletce widniała imponująca kolekcja fiolek, flaszeczek, ceramicznych i porcelanowych pojemniczków oraz innych pudełek i buteleczek. Kierowana przyzwyczajeniem zajęła się najpierw makijażem, który poszedł jej ekspresowo. Następnie sięgnęła po niedużą fiolkę o asymetrycznym kształcie i wyjęła z niej korek zaopatrzony w szklaną pałeczkę, powietrze wypełnił intensywny zapach lotosu i pomarańczy. Lekka a zarazem mocna mieszanka destylowanych perfum. Zakropiła perfumy za uszami i na nadgarstkach. Zawartością następnej butelki zakropiła oczy. Ostatni pojemnikiem po jaki sięgnęła okazała się nieduża szkatułka wykonana w całości z kawałków złączonych ze sobą szmaragdów w dokładny odcieniu jej oczu. Podniosła wieczko i wyjęła zeń okrągły amulet będący stopem srebra ze stalą meteorytową, całość zawieszona była na cieniutkim łańcuszku, którego ogniwa wykonane były z czarnego kryształu. Zapiąwszy łańcuszek na łabędziej szyi wstała z obitego zamszem krzesła i podeszła do ogromnego łoża z którym piętrzyły się poduszki a na ułożonej magicznie pościeli ułożony został jej dzisiejszy strój. Sukienka ze średnim dekoltem wykonana z ciemnogranatowego materiału, w tali przecięta gorsetem wykonanym z czarnej tłoczonej, ale diabelnie miękkiej skóry, zasznurowanej z tyłu. Spódnica na długość sięgała kostek, jednak była rozcięta na boku. Tyle, że był jeden mały szczegół moda stanowiła, że rozcięcie miało być do połowy uda, a Elvares miał rozcięcie powyżej biodra. Całość tu i tam miała wszyte onyksy i malutkie płatki srebra, tworzące coś na kształt łusek. Na nogi włożyła szpilki wykonane ze skóry wiwerny królewskiej. Kto by pomyślał, że to właśnie przez te buty, będzie miała powody do sprzeczek z niektórymi czarodziejami, którzy murem stali za ochroną „zagrożonych” wymarciem śmiertelnie niebezpiecznych drakonidów, typu widłogon czy właśnie wiwerna. Natomiast Reyna taką obrończynią stworzeń mogących pożreć dziecko na raz nie była. Włosy tego dnia magicznie wysuszyła i puściła wolno na plecy. Przed wyjściem zwinęła z półki parę czarnych skórzanych rękawiczek, które założyła na dłonie. Po wyjściu ruszyła zdobionym korytarzem, górnej kondygnacji pałacu jaki przypadał na komnaty mieszkalne Aretuzy, była mijana przez adeptki na różnym poziomie zaawansowania, ale żadna nie zapomniała się przywitać. O rektorce krążyły plotki, ale jedna na pewno była faktem, nie należało De Elvares ignorować. Szła dobre kilka chwil nim dostała się przed drzwi Sali przeznaczonej do zebrań Najwyższej Rady Czarodziejów, Kapituły oraz rektorek szkoły. Przybierając na twarzy wyraz całkowitej obojętności weszła do środka lekko rozkołysanym  krokiem, jak się okazało była ostania, nikt nie skomentował. Beth zajęła miejsce miedzy dwoma pozostałymi rektorkami szkoły Ingrid Wenhaven oraz Alicante Terres. Wyprostowana założyła nogę na nogę. 
–Skoro jesteśmy już w komplecie, należało by przyjąć posłańca Cesarza.. Orzekła Ingrid. Wszyscy przytaknęli milcząco, rektorka dała znak paziowi przy drzwiach, ten zniknął by wrócić po chwili prowadząc za sobą postawnego mężczyznę po trzydziestce, odzianego w ciężką nilfgaardzką zbroję. Zimno zielone oczy Elvares zalśniły krótko lustrując posłańca. No był niczego sobie, chociaż przez ten poważny grymas na twarzy mógł wydawać się zbyt sztywny.. Nilfgaardczyk skłonił się sztywno i czekał na pozwolenie do odczytania trzymanego w ręce zwiniętego pergaminu z Cesarską pieczęcią. Przewodniczący Kapitule Sylven van Eremeis dał mu prosty znak ręką. Nilfgaardczyk rozwinął pergamin. 
–Jego Cesarska Mość, Cesarz Einhyr var Emreis Pierwszy tego imienia, Cesarz Nilfgaardu, Władca Metinny, Geso, Etoli i Gemery, Suweren Nazairu, Ebbing, Maecht, Toussaint i Vicovaro, Pan Północy i Południa, Najwyższy kapłan kultu Wielkiego Słońca.. Reynabeth nie mogła powstrzymać przewrócenia oczami na wszystkie tytuły Jego Cesarskiej Mości, została za to spiorunowana wzrokiem przez Derwana Aep Callacha młodego członka Rady, nawet w jednym procencie się tym nie przejęła. Młody Derwan był od niej dwa razy młodszy i najpewniej nie miał wielu doświadczeń z kobietami, zresztą według tego co słyszała, a miała różne wtyczki, to czarodziej niezbyt interesował się płcią przeciwną. 
– W związku z pojawieniem się sił zbrojnych pod nieznanym sztandarem, wykazujących ostrą agresję wobec ludu Nilfgaardzkiego, Cesarz pod wpływem agresji zmuszony został wydać wojnę nowemu zagrożeniu, nadciągającym zza Gór zwanych Smoczymi. Jego Cesarska Mość, wysłał gońców na wszystkie strony świata w poszukiwaniu sprzymierzeńców do walki z agresorami.  I właśnie teraz Cesarz prosi Najwyższą Radę Czarodziejów oraz Kapitułę o odpowiedzenie na wezwanie do wojny.. Posłaniec zakończył wypowiedź milknąc i czekając na reakcję śmiertelnie poważnego zgromadzenia.
 – Mamy rozumieć, że Cesarz chce pomocy ze strony Czarodziejów? Właściwie to czemu? Z tego co nam wiadomo to siły Nilfgaardzkich dywizji i chorągiew, wynoszą jakieś osiemdziesiąt tysięcy zbrojnych.. Odezwała się Reyna, przerywając ciszę. 
– Z tego co wiadomo Cesarstwu, siły wroga mają znaczną przewagę..  Odrzekł mężczyzna.
 – Najwyraźniej var Emreis boi się, że nie zrobi drugiego Sodden.. Wysyczał Derwan
 – Derwanie, jeśli był byś tak łaskaw ruszyć swoją średniej jakości głową i pomyśleć zdrowo przez chwilę lub dwie, byłabym niezwykle wdzięczna.. Odrzekła słodko kpiącym głosem Elvares. – Pod Sodden nie obeszło się bez interwencji Czarodziejów, a przecież i tak zwycięstwo zostało okupowane śmiercią trzynastu z nas. Poza oczywistym zagrożeniem, nie mamy pojęcia o tej.. Armii.
 – Ta wojna nie leży w naszym interesie! Młody czarodziej podniósł niebezpiecznie głos. 
– Jeśli tak naprawdę myślisz jesteś większym głupcem niż sądziłam.. Ta wojna leży i to głęboko w naszym osobistym interesie. Jak myślisz, co się stanie jeśli siły Cesarza zawiodą? Wtedy nie będziemy mieli szans na jakąkolwiek obronę. Jeśli miałabym zginąć to na polu walki a nie kryjąc się jak szczur po kątach! Odparowała mu znacznie zimniejszym głosem. Młodzik od razu spokorniał. Kolejną ciszę przerwała Ingrid.
 – W takim bądź innym razie należy zarządzić głosowanie.
 – Za pozwoleniem ja je zacznę.. Zaczęła Reynabeth kładąc dłoń na grawerowanym, okrągłym oraz wykonanym z marmuru stole. – Jestem za. Kolejne pięć osób również było za, przeciw pozostał Derwan oraz starsza członkini Kapituły. Posłaniec, który przyglądał się temu jakże ciekawemu widowisku, milczał dopuki większość głosów nie zawarzyła na tak. Jednak nim się odezwał ubiegła go Alicante. 
– W takim razie co dalej. Przecież musimy działać w jakimś konkretnym schemacie, inaczej będzie to tylko bezmyślna rąbanina.
-Jeśli mogę zabrać głos pani.. Cesarz zarządził, radę wojenną w Pałacu królewskim w Wyzimie. Mają na nią przybyć przedstawiciele każdej strony poparcia..
-W takim bądź razie.. Ja się stawię, jako przedstawicielka, Bractwa Czarodziejów i Czarodziejek. Od razu zabrała głos Reyna. Bądź co bądź chciała się wyrwać z tego miejsca i zrobić coś poza sprawdzaniem stanu szkoły. Czarodzieje popatrzyli po sobie przez chwilę.
- Dobrze więc. Reynabath de Elvares, niniejszym zostajesz powołana na stanowisko przedstawiciela Bractwa na dworze Cesarza Einhyra var Emreisa. Orzekł Sylven van Eremeis. Reyna skinęła głową z podziękowaniem po czym wstała.
-W takim bądź razie jeszcze dzisiaj stawię się na zamku w Wyzimie. Postanowiła bez większych ekscesów. Jedynym zaskoczonym okazał się sam posłaniec.
-Jak to pani? Przecież do Wyzimy jest bez mała dwa tygodnie konno..
-A kto powiedział, że pojadę konno? Od czegoś jest teleportacja. Uśmiechnęła się ciepło do posłańca, ten najwyraźniej czując się jak ostatni niedorozwój ukłonił się i opuścił salę. Reyna nie mogła powstrzymać się od lekko rozbawionego uśmieszku. Oddała skinienie pożegnalne głową dla Rady i Kapituły po czym opuściła salę i udała się do swojej komnaty. Musiała się przygotować przed teleportacją.