01.12.2018 14:22
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 02.12.2018 22:38 przez Seraph. Edytowano w sumie 4 razy.)
PODANIE
Imię i nazwisko: Connor Anderson
Miejsce urodzenia: Liverpool, Wielka Brytania
Status krwi: 0%
Cechy charakteru:
Można uznać, iż Connor jest typowym introwertykiem. Cóż, taka prawda. Lubi spokój i ciszę. Większość swojego czasu spędza w samotności. Z pewnością nie lubi tłumów, ni zgiełku. Nie czuje się komfortowo rozmawiając z obcymi, ale umie nawiązać kontakt z osobą o podobnych zainteresowaniach.
Co do zainteresowań... O nich możemy powiedzieć wyłącznie tyle, że ma ich dużo. Już od małego brzdąca zadawał mnóstwo pytań. Jako, że urodził się w erze zdominowanej przez technologię, było to oczywiste, że najwięcej pytań dotyczyło różnych systemów i maszyn, a także i zaczątków fizyki. Zatem nie będzie to dziwne, kiedy Connor zapyta, jak naprawdę zaklęcia działają.
Poza tym, Connor to chłopak obdarzony empatią i inteligencją. Często kojarzy ze sobą fakty w celu ich łatwiejszego zapamiętania, ale żeby pamiętał cokolwiek na długo, musi to dogłębnie zrozumieć albo przeżyć emocjonalnie. Nie śmieszy go ”typowy, brytyjski humor” opierający się głównie na czarnym humorze.
Kontakty międzyludzkie ma nieco wyspecjalizowane. Bardzo dobrze mu się rozmawia ze starszymi od siebie, jednocześnie mając trudności w rozmawianiu z rówieśnikami. Na dodatek zdarza mu się z czystego lenistwa czegoś nie wykonać lub o czymś zapomnieć - po co uczyć się przedmiotu X, skoro przedmiot Y jest ciekawszy? Wciąż jednak nad tą wadą pracuje.
Wygląd postaci:
Aby ująć to krótko, można powiedzieć, że wygląda nader dziwnie i niekonwencjonalnie. Wyróżniają go dość długie, kruczoczarne włosy jak u członka subkultury emo. Czupryna lekko zakrywa mu piwne oczy oraz jego twarz wygląda na dość szczupłą.
Na jego szczupłej i dość wysokiej ciele nie powinny się idealnie układać szaty czarodziejskie, ale dżinsy i kolorowe koszule, które zazwyczaj nosi, już tak.
Nie nosi żadnych okularów, ani biżuterii. Nie posiada także żadnych znamion.
Historia postaci:
Connor urodził się 5 sierpnia. Był owocem związku zwykłych mugoli – obywateli Wielkiej Brytanii klasy średniej. Ojciec jego był szanowanym doktorem programistyki komputerowej, natomiast matka wsławiła się jako wykładowca chemii w jednym z college’ów.
Życie jego otoczone było technologią. Wszystko było zaawansowane, lecz nic nie było niewyjaśnione. Każda maszyna i każdy program miał swój sens oraz algorytm, wedle którego postępował. Była to zupełna przeciwność świata czarodziejskiego, w którym mugole najzwyczajniej w świecie nie mogliby nazwać zjawisk, które się dzieją u czarodziejów.
Magiczne zdolności, o ile można było je tak nazwać, przejawiał dość wcześnie. Przypadek, jednakże, był tylko jeden.
W wieku dziewięciu lat przytrafiła mu się pewna niezrozumiała sytuacja. Connor miał o tej porze bardzo kiepski dzień, bo w szkole dostał gorszą ocenę, a ponadto w drodze do domu rówieśnicy z niego szydzili. Zasmucony chłopak wrócił do domu i zaczął grac w jedną z wielu gier na jego komputerze. Przegrał wiele razy i to tylko pogłębiło smutek Connora. Wciśnięte przez niego z siłą klawisze zaczęły płonąć, aż w końcu cała klawiatura stanęła w ogniu. Chłopiec zaczął panikować i głośno krzyczeć, przez co rodzice od razu przyszli do niego. Jak ojciec miał już biec po gaśnicę, wtedy klawiatura nagle przestała płonąć. Nie była uszkodzona w żaden sposób. Państwo Andersonowie byli w totalnym szoku.
Od tego momentu rodzice wiedzieli, że z ich synem prawdopodobnie dzieje się coś złego. Chłopiec był nieco przerażony, ale rodzice uspokajali go jak mogli. Jednakże rodzice i tak byli zakłopotani. Temat dotyczący jego incydentu z klawiturą porzucili zaledwie tydzień później – walka o awans, praca i różne zadania domowe spowodowały u wszystkich zapomnienie.
Niedługo po jego jedenastych urodzinach przyszedł do niego list. Tak. List. Sama forma przekazu wiadomości już była dla Andersonów niestandardowa, a co dopiero sama treść. Był to przecież list z samego Hogwartu – szkoły dla czarodziejów. Na początku wszyscy pomyśleli, że to żart, ale szybko przypomnieli sobie tę niepokojący wypadek z płonącą klawiaturą. Zorientowali się, że w końcu znalazło się logiczne wyjaśnienie jego dziwnego przejawów mocy – Connor był czarodziejem. Odetchnęli z ulgą. Rodzice nie byli tym przerażeni. List odbierali bardziej jako zbawienie, niż zdziwienie. Uznawali bowiem istnienie nawet rzeczywistości równoległych, więc nie martwili się istnieniem świata, w którym różdżki zastępują smartfony. Pierwszy września zbliżał się niedługo, zatem młody Anderson szybko się spakował.
Kilka dni później pod domem zjawił się pracownik Hogwartu, aby wprowadzić go w magiczny świat. Connor pożegnał się z rodzicami i wyjechał najpierw do Hogsmeade, by wyznaczony pracownik mógł zakupić mu rzeczy, a potem do stacji King’s Cross, by wyruszyć z peronu 9 i ¾ na przygodę swojego życia.
Udziel poprawnych odpowiedzi:
Pomocnik UczeńKlasa1 [StevenJeffkins]: Cześć, jak się nazywasz?
Gracz UczeńKlasa1 [ConnorAnderson]: *Spojrzał się na Stevena i poniekąd zdziwił się jego nagłą otwartością.* Connor. Nazywam się Connor. *Odpowiedział, po czym zdjął swój wzrok z jego twarzy.* A… ty jak?
Pomocnik UczeńKlasa1 [StevenJeffkins]: (Ej, wiesz gdzie jest Pałac Kultury w Warszawie?)
Gracz UczeńKlasa1 [ConnorAnderson]: (Lol, skąd mam wiedzieć? xdddd)
Pomocnik UczeńKlasa1 [StevenJeffkins]: *podaje Ci talerz, wypełniony jakąś zupą*
Gracz UczeńKlasa1 [ConnorAnderson]: Dzięki. *Powiedział zdecydowanie i ostrożnie wziął owy talerz w swoje ręce.*
Skąd dowiedziałeś/aś się o serwerze: Zobaczyłem raz mema, który znajdował się na stronie hapel.pl.
Czy przeczytałeś regulamin serwera Hapel.pl?: Tak.
Składając podanie, akceptuję regulaminy serwera Hapel.pl i zobowiązuje się do ich przestrzegania.
![[Obrazek: 3dqndfR.png]](https://i.imgur.com/3dqndfR.png)