Witaj!

Xanthopoulos Thorne [Dor]
TestingNow
Robotyczny czarodziej




Posty: 424
Tematy: 48
Kwi 2017
428
Slytherin
#1
[13.01.2019]
[12.05.2019]
[24.03.2020]
[Obrazek: cZnwbZC.png]
 



Potomek rodu Thorne, syn Victorii i Stigmatusa, dzięki którym jest czarodziejem czystokrwistym i Polakiem o dalszych korzeniach francuskich. Urodził się w jednym ze szpitali położonych w swojej ojczyźnie. Wedle tradycji opuścił swój dom- Heartsease wraz z rodziną by zamieszkać w Wielkiej Brytanii na terenie Smoczych Ruin i uczęszczać do Szkoły Czarodziejstwa i Magii Hogwart, w której przydzielono go do domu Salazara Slytherina co nie było zadziwiające, że trafił tam gdzie wszyscy z jego rodziny. Obecnie jest on absolwentem tej szkoły, gdzie przez pewien czas pełnił rolę prefekta. Studiował w Londyńskiej Akademii Magii. 


[Obrazek: eZfCNNZ.png]
Godło domu Salazara Slytherina na zawsze pozostanie mu bliskie. 
       
[Obrazek: dT9Nob7.png]
Odchodząc:
Zapamiętany przez bliskich:

W roku szkolnym:


Xanthopoulos to dość wysoki (o wzroście sięgającym około stu dziewięćdziesięciu centymetrów) i nienaturalnie chuderlawy młodzieniec. Ma średniej długości atramentowo-czarne włosy, gdzie w świetle można dostrzec ukrytą i miejscową obecność granatowego pigmentu. Jeden wyjątkowy kosmyk opada mu na czoło i za wszelką cenę nie pozwala na ujarzmienie siebie grzebykowi. W jego zielonych oczach można dostrzec niepewność. Wyjątkowo blada skóra nie dodaje mu uroku podobnie co ostre rysy twarzy. Nie należy on więc do osób zwanymi pięknymi w popularnym kanonie wizerunku. Zwykle nosi czarną szatę wraz z płaszczem o tej samej barwie, który przeważnie pozostaje rozpięty. Jako dodatku do ubioru używa przypiętego do spodni zegarka kieszonkowego wypełnionymi kilkoma symbolami. Przy pasie zwisa mu czarne berło w kształcie węża, którego używa jako pochwy na różdżkę. W okresie zimowym na ubranie zakłada ciemną pelerynę z kapturem. Dorosły już chłopak, swój wygląd zdecydowanie zawdzięcza genom. Stara się pozbywać zarostu jaki ewentualnie się pojawia. Na jego twarzy, można coraz rzadziej ujrzeć uśmiech a co dopiero śmiech. Jego poczucie humoru jest bardzo specyficzne, przez co trudno go wprawić w szczere rozbawienie.
W formie ducha jest widmem, z którego nieustannie sypie się zanikający proch. Dłonie są pozbawione skóry, a kości rąk są widoczne gołym okiem, więc można na nich dostrzec liczne pęknięcia. Spod cienistej szaty wyłania się noga, przykuta do łańcucha, który kończy się gdzieś w podłodze. Na głowie ma koronę cierniową a skóry twarzy brakuje w kilku miejscach, co także ujawnia kości czaszki. Ciało jest częściowo przysmolone, wręcz fragmentami spopielone.





[Obrazek: cBmO0Od.png]


Xanth nie był typowym dzieckiem. Jego depresyjne nastawienie stało się najprawdopodobniej trwałe z powodu smutku, który pojawił się u niego tak wcześnie na tak długi okres czasu jakim było uczęszczanie do szkoły mugolskiej. Przez samotność nabawił się fobii społecznej, którą był zmuszony leczyć przez pierwsze lata szkoły. Mimo pozbycia się choroby, jego nieśmiałe i aspołeczne przystosowanie mu pozostało. Uwielbia samodzielnie zgłębiać tajniki wiedzy oraz czytać książki. Przez długi czas stosował zasady filozofii Pustki, co wywarło na nim degenerację uczuć. Paradoksalnie to uchroniło go od jeszcze większego załamania psychicznego, dlatego powrócił do tego kontrowersyjnego wyznania. Jednocześnie zawsze wierzył, że sztuka prowadzi do całkowitego wyzwolenia człowieka, więc przy każdej sposobności próbował wyrazić w pewnym sensie samego siebie i podtrzymać swoją uczuciowość, która była tak temperowana przez rodzinę. Z czasem nauczył się stawiać na swoim i dbać o własny interes by samodzielnie realizować cele postawione sobie samemu. Nie uważa za złe drobne knucie od czasu do czasu. Spełnił oczekiwania rodziców wobec siebie i wyrwał się ku wolności. Kiedy nadszedł czas buntu zapragnął oddać się własnym ideom, mimo utrzymania dużego respektu i poszanowania do osób z rodu. Xanthopoulos oddaje szacunek nawet najmniejszemu śladowi sztuki jaki napotka. Chłopak posiada dość wysokie ambicje z powodu jakże oryginalnego objawienia się w nim magii.  Jego życiowe motto, które zostało mu przekazane poprzez magiczny witraż to: Przez ciernie do gwiazd.
Po tak długim czasie bycia więzionym, w końcu się wyzwolił. Walka, która doprowadziła go na skraj była tak kosztowna, że młodzieniec nie pozwoli nikomu na kolejne odebranie wolności. Byłyby nawet zdolny do beznamiętnego otrucia takiej osoby. Nikt też nie mówi, że droga do gwiazd musi być usłana własnymi cierniami. Ponadto, łatwo zauważyć, że pora dnia wpływa na młodzieńca dodając swoje trzy grosze- o poranku jest przerażająco obojętny, w południe- kąsający i zgryźliwy, dopiero późnym popołudniem odżywa by nocą zakończyć swoje spektrum humoru ciesząc się pełnią życia.





[Obrazek: VmHaqHC.png]


Narodziny Xanthopoulosa odbyły się w jednym z polskich szpitali. Syn Victorii i Stigmatusa przez pierwsze lata swojego życia był otoczony miłością, mieszkając w Heartsease, starej warowni na ukrytej wyspie gdzieś w wiekowej puszczy rosnącej w południowej Polsce. Od początku był zapoznawany z magią jako członek rodu Thorne. Wiedział, że jest ona jego dziedzictwem. W wychowaniu Xantha pomagali członkowie najbliższej rodziny, którzy również żyli w tej samej posiadłości, czyli Cynthia, Shadrach oraz Shaelia. Zamieszkiwali posiadłość od urodzenia a w młodym wieku ledwo uszli z życiem z katastrofy, która doprowadziła do zawalenia się jednego skrzydła warowni z powodu pirotechnicznego eksperymentu nasączonego magią wykonanego przez nieżyjącego już członka rodu. Niestety jego historia nie jest tą szczęśliwą. Nadszedł czas aby młody Thorne udał się do mugolskiej szkoły w celu zdobycia podstawowego wykształcenia. Nigdy dotąd nie posiadał żadnych relacji z osobami spoza jego rodu. Wolny czas spędzał na samotnej zabawie lub spacerach po lesie. Odrębność Xanthopoulosa, która ukazała się nie tylko w jego stylu, ale i zachowaniu skreśliła go już na pierwszym spotkaniu przez co nie zdobył żadnych przyjaciół. Chłopak był nieśmiały, nie miał nigdy okazji aby poznać bliżej obcych ludzi, więc stan rzeczy pozostał taki sam. Kiedy to już miał siedem lat, pewnego dnia dzieciaki z jego klasy przekroczyły pewną granicę. 
Tego samego deszczowego wieczoru Xanthopoulos opierał się o parapet głównego, podłużnego okna w swojej komnacie sypialnej. Promyki zachodzącego słońca oświetlały pomieszczenie. Jak każdego dnia, tak i wtedy po twarzy chłopca spływały łzy. Smutek, który codziennie znajdował w ten sposób ujście, znalazła tym razem także magia, energia, która drzemała w nim przez ten cały czas i czekała na odpowiedni moment. Szyba błysnęła oślepiającym blaskiem, który natychmiastowo wypełnił cały pokój. Xanth zakrył swoje oczy. Zaczął rozchodzić się dźwięk pękającego szkła, po chwili zawtórowały także dziwne i nieznane odgłosy niezrozumiałych słów,  jakby to anioły poczęły śpiewać w swoim języku enochiańskim. Wszyscy domownicy przebywający aktualnie w Heartsease usłyszeli te nadzwyczajne i doniosłe melodie. Linie pęknięć na szybie powoli kreśliły różne kształty, jakby miało mieć to w sobie głębszy sens. Wszystkie odłamki utrzymały się na swoim miejscu a promyki świetlne, które przechodziły przez każdy z kawałków szkła nabierały różnobarwne odcienie oświetlając a raczej kolorując wnętrze sypialni. Kiedy chłopak spojrzał na dzieło zobaczył piękny i szczegółowy witraż utworzony magią. Przedstawiał on dojrzałego Xanthopoulosa z wzniesionymi rękoma ku górze i spuszczoną głową otoczoną ouroborosem niczym aureolą, oświetloną przez promyki zachodzącego słońca twarzą, po której spływały krwawe łzy. Swoim palcem wskazywał pierwsze gwiazdy, które się ukazały na firnamencie. Przedstawioną postać oplątywał krzew ciernisty. W tle wyróżniało się dorodne drzewo leszczyny, nad którym przelatywał pegaz. Wokół Xantha zgromadziły się różne stworzenia, ale tylko jedno się różniło od reszty swoją pozą. Do komnaty wbiegła matka, jednak momentalnie zatrzymała się widząc dzieło sztuki jakim się stał witraż. Jej synek spojrzał na nią z przerażonym wyrazem twarzy. Wtem głosy ucichły a szyba obróciła się w nieskończenie wiele kolorowych kawałków, które opadły na parapet. Część z nich zabrał ze sobą podmuch wiatru. Xanthopoulos wstał i dobiegł do Victorii rzucając się w jej objęcia.
Wieść o objawieniu się mocy w młodym obiegła całe domostwo. Rodzice postanowili, że to już czas, dlatego podarowali mu jego pierwszą różdżkę. Rozpoczął się nowy rozdział w jego życiu. Przez następne lata Xanthopoulos był uczony zaklęć, transmutacji i tradycyjnie eliksirów przez Stigmatusa i Victorię. Cynthia starała się mu wpoić podstawy magomedycyny. Shaelia częściej zapoznawała go z różnorakimi magicznymi stworzeniami, zaś Shadrach nakłaniał go do nadrobienia dość poważnych braków w dziedzinie obrony. Oprócz tego Xanth sam kształcił się dużo czytając na temat alchemii i magotechniki. Chłopak nie żył tylko nauką. Do jego zainteresowań należały nadal leśne spacery jak i czytanie, dodatkowo odkrył w sobie talent do gry na skrzypcach. Nauka magicznych arkanów pomogła mu w zrozumieniu siebie. Tym razem z własnej woli odrzucał relacje i życie społecznie, alienizował się.
Nadszedł czas na przeprowadzkę do Wielkiej Brytanii. Przed jego dziesiątymi urodzinami przypomniano mu o tym, że każdy członek jego rodu uczęszczał do Hogwartu, więc i w jego przypadku nie będzie inaczej. Młody nie popierał tego pomysłu od początku. Musiał w krótkim czasie przyswoić język angielski. Dla otuchy postanowiono, że wujostwo także się przeprowadzi. Trzeba było odnowić kontakt z częścią rodu, która od lat żyła w Wielkiej Brytanii. Jakież to było zdziwienie kiedy się dowiedzieli, że polska część przeżyła zawalenie jednego skrzydła Heartsease. Po przybyciu do Anglii Thornowie poznali Arcanusa, z którym to w przyszłości, Xanth spędził dużo czasu słuchając jego historycznych wykładów i bawiąc się eliksirami. Xanthopoulos miał trudność z zaklimatyzowaniem się. Przez samotnie spędzoną dużą część jego życia zapadł na fobie społeczą. Czas Hogwartu zbliżał się i zbliżał. Rodzice rozpoczęli z nim serię treingów lotu na miotle. Chłopiec nie był zachwycony tą dziedziną. Nie polubił jej, gdyż miał trudności ze wzbiciem się na większe wysokości. W jedenaste urodziny otrzymał swój list z zamku. Ostatnie dni spędził na słuchaniu opowiadań jego bliskiej rodziny o zamku. Zaczął panikować na tyle, że przepisano mu leki na uspokojenie. Zostało kilka dni do historycznych i tradycyjnych zakupów na ulicy Pokątnej, po których nadejdzie czas na pożegnanie się i odjazd w nieznaną przyszłość.
W ten wyjątkowy dzień, Xanthopoulos próbował się wymigać, dlatego całej rodzince przypomniało się troszeczkę za późno o pójściu na zakupy. Wszyscy godzinę przed odjazdem pociągu wyszli z domu. Najbardziej zorganizowaną w ten dzień osobą była Shaelia, która trzymając listę w jednej ręce, drugą ciągnęła Xanthopoulosa od sklepu do sklepu. Za ciężko zarobione pieniądze kupiono książki, szaty, kociołek i resztę wymaganych rzeczy. Kiedy jednak odwiedzili sklep zoologiczny to okazało się, że wszystkie sowy, jakie tylko były zostały sprzedane. Chłopak dopatrzył okiem smutnego, uwięzionego lelka wróżebnika w klatce zawieszonej gdzieś w rogu sklepu. Zachwycił się niezwykłością ptaszyska i wskazał go palcem. Sprzedawca chętny na wydanie ciążącego mu stworzenia nałożył nawet rabat. Mając wszystko w kufrze i podręcznej torbie udano się na dworzec King's Cross. Pomysł zostawienia Xanthopoulosa samego przed filarem uznano za na tyle wspaniały, że bliscy pożegnali się z nim bez wahania. Xanth spojrzał na zegarek a widząc kilka minut do godziny odjazdu spanikował i wbiegł w magiczne przejście. Rozejrzał się wokół i spróbował się skupić co umożliwiły mu środki, jakie wcześniej przyjął. Magiczna skrzynia sama odnalazła odpowiednie miejsce i poleciała do wagonu bagażowego. Chłopiec wziął głęboki wdech i wszedł po schodkach do pojazdu, który chwilkę później ruszył. Podczas podróży głównie siedział cicho, ale poznał swoich pierwszych magicznych rówieśników- Laurę Price oraz dwójkę młodych czarodziejów, którzy dostali się do Slytherinu i Hufflepuffu. Droga minęła optymalnie. Po wyjściu, skierował się za innymi do jednej z bram, przy której odbył kontrolę i utracił lelka wróżebnika na tydzień co zwiastowało świetny początek nauki.
Po wejściu do Wielkiej Sali starał się koncentrować myśli na spokojnych rzeczach. Kiedy wyczytano jego nazwisko, wszedł na podest i ze spuszczoną głową, jak na wyrok śmierci poczuł Tiarę Przydziału na swojej głowie. Rzekła ona wtedy: "Każdy z tego rodu trafia tylko tam..."  W owym momencie przydzielono go do domu Salazara Slytherina.
Pierwszy rok minął szybko, głównie na nauce i samotnym spędzaniu czasu, jednak poznał bliżej popularną niegdyś dziewczynę w szkole- Grendę. Widząc to jak bardzo z niej szydzono, zaprzyjaźnił się. Czuł się bowiem kiedyś podobnie. Mieli wiele wspólnych tematów do rozmowy i mogli nawzajem szukać w sobie oparcia. Niedługi czas później Xanthopoulos poznał Roya, energicznego gryfona o jasnych włosach. Całkowite przeciwieństwa, a jednak złapali wspólny język. Ta relacja była przeplatana wspólnymi przygodami, które ich zbliżały do siebie. Przyjaźni z Vanillą nie można pominąć. Już podczas pierwszego spotkania ich dusze się złączyły. Przez podobne odczuwanie wielu rzeczy, temperament a także problemy, było jasne, że nic się nie zakończy od tak. Niepewne uczucia podpisały pakt, a ten zagwarantował tej dwójce potężną dawkę bólu w przyszłości.
Niestety, to nadal nie jest przyjazna historia, bowiem pobocznych ludzi, o nieprzyjaznym nastawieniu można spotkać wszędzie i tacy się pojawiali wszędzie, ale grabarz szykuje ci dół na trumnę, kiedy poznasz taką osobę jak Angel Ellis, czy jego jeszcze gorszy sługus- Bill Fritz. Xanthopoulos nieprzerwanie zazdrościł uroczemu blondynowi, kochanemu przez wszystkich, jego energii do życia, wesołości, pozytywności, optymizmu. Stagnacja w tymże stanie przyprawiała ślizgona o coraz bardziej pogłębiającą się depresję. Uwięziony w myślach, że jest skazany na cierpienie, kiedy ktoś obok potrafi być tak zadowolony było nie do zniesienia. W końcu jednak się z tym pogodził i podjął walkę. Zaczął omijać go szerokim łukiem, jednak w momencie wymuszonego kontaktu starał się zamykać na jakiekolwiek bodźce by nie wyprowadzić się z równowagi i zachować błogosławiony stan Pustki. Początkowo miał nadzieję, że zdoła poprawić relację z Ellisem, jednak po dwulicowym zignorowaniu i odrzuceniu, Xanth zakończył wszelkie próby. Miało to bardzo potężny wpływ na dalsze życie. Wykorzystywał każdą lekcję transmutacji by udowodnić swoją wyższość i podbudować rozlatującą się wiarę w samego siebie.
Kolejne lata poświęcił na samorozwój. Mając pewność co do swoich znajomych odstawił leki i starał się zacząć cieszyć życiem. Niestety wraz ze zniknięciem Angela, druga udręka dała o sobie znać niemal natychmiast. Xanthopoulos wyniósł wnioski z poprzedniej sytuacji, dlatego tym razem także się nie poddał, ponieważ gdyby to zrobił to po najdrobniejszym upadku zostałby zmiażdżony przez ogromne ego krukona. Na szczęście na koniec piątej klasy wróciła do szkoły Vanilla co sprawiło mu niemałą radość wraz z pewnymi dylematami.
Wszystkie z wakacji spędzał podobnie. Odpoczynek w błogiej samotności wewnątrz cienia Smoczych Ruin. Ostatnie były bardziej wyjątkowe, gdyż odwiedził Grendę na jej farmie, po czym ona przyjechała żeby się pobawić z wywerną. Powrót do szkoły nienależał do najprzyjemniejszych wydarzeń, mając świadomość o wybraniu na prefekta. Jest to bardzo opłacalna funkcja, ale nie mniej odpowiedzialna. 
Miesiąc przed zniknięciem był tym przeklętym. Nadszedł czas na postawienie kroku. Thorne postanowił porozmawiać z Vanillą i powiedzieć jej o problemach psychicznych jakie zaczął doświadczać. Dziewczyna obawiająca się o jego życie została zaskoczona i postawiona w sytuacji, w jakiej jeszcze nie była. Aby mogła spokojnie zebrać myśli, nastolatek wyszedł do Hogsmeade tak jak co tydzień od początku roku by rozładować ciążące na nim napięcie. Tego wieczora Lavenhart otrzymała przerażającą i tajemniczą wizję związaną z nieudolnością w miłości oraz czarną magią. Oczywiście wszystko było malowane na płótnie, którym został Xanth. Następnego dnia oboje musieli o tym pogadać. Kiedy dziewczyna opisała mu próbę interpretacji proroctwa doszło do wewnętrznego załamania. Wyobrażenie, że jest już po wszystkim i nie masz na nic wpływu, że możesz zadawać ból innym i sobie było straszne, ale gorszy był fakt, że Vanilli mógł pomóc złożyć to w słowa sam Bill, który niejednokrotnie chwalił się swoim darem. Xanthopoulos poczuł przypływ nienawiści. Ktoś taki jak on, próbuje odwrócić od ciebie najbliższą ci osobę? Zawsze był zazdrosny o transmutację, mimo że miał już wszystko... Ale chciał więcej i nie zawachał się tego zdobyć. To działanie nie mogło pozostać bez odzewu. Przecież on mógł ci odebrać wszystko co posiadasz i zostawić cię zupełnie z niczym by potem cię zdeptać i pokazać jak bardzo jesteś nieporadny... Wybiła godzina lekcji transmutacji. Xanth zerwał się i w szybkim pożegnaniu udał się na konfrontację. Będąc pod salą i patrząc na swojego wroga nie był w stanie oderwać myśli od tego co się dzieje. Nienawiść, ból, strach... Bezsilność wobec wizji i Fritza... Z labiryntu myśli wyrwał go głos Carricka Proctera, wołającego na lekcję. Transmutacja... W takiej niestabilności? Cała praktyka filozofii Pustki poszła na nic. Nie jest w stanie nad sobą zapanować. Zadanie było proste, bowiem należało stworzyć cokolwiek. Zdesperowany chłopak ofiarował swoje wszystkie emocje pozbawiając się jakichkolwiek odczuć. Umieścił je w swojej kreacji, zaś ta była niejaką przepowiednią skierowaną do Billa Fritza. Szklana kreatura, wypełniona ciekłym żalem, przeklęta nienawiścią odmierzała do czyjejś śmierci. Ślizgon po dokonaniu swojego dzieła powstał, pozwolił niekontrolowanym potokom łez na spłynięcie, a następnie rzucając spojrzenie we wroga zemdlał. Wierna przyjaciółka zaniosła go do skrzydła i trwała przy nim przez całą noc. Dusza Xanthopoulosa na kilka godzin dokonała samorozszczepienia po to by chłopiec mógł opuścić swoje ciało i oddać się przymusowej astralnej podróży. Po doświadczeniu tego przeżycia powrócił do swojego ciała, łącząc się z resztą, która pozostała i się obudził następnego dnia po południu. Grenda pomogła pozbawionemu emocji dojśc do siebie w szybkim czasie.
Środa była kolejnym przełomowym dniem. Xanth przed klasą do eliksirów, spotkał Billa, z którym się złączył wzrokiem. Krukon po chwili zniknął a lekcja rozpoczęła się bez większych problemów. W środku wykładu profesora Proctera do klasy wparowała Leticia, która przerwała lekcję i wyszła prosząc Xanthopoulosa na słówko. Padło podejrzenie, które zostało odebrane przez chłopaka jako oskarżenie o praktykowanie czarnoksięstwa. Pierwsza myśl- Bill Fritz. Naturalnym odruchem był atak paniki spowodowany świadomością nadchodzącej wizji Vanilii. Czy wiecie jakie to jest uczucie, kiedy ostatnia osoba, będąca w stanie coś zrobić, uwierzyła w kłamstwo osoby, która pragnie twojego zniszczenia od samego początku? Xanthopoulos uświadomił sobie, że już jest skończony. Skoro udało mu się przekonać co do tego Bulstrode to jak szybko reszta szkoły w coś takiego uwierzy... Xanth został skierowany na rozmowę z psychologiem szkolnym, do której jednak nie doszło.
Czwartek był dniem, w którym Grenda powiedziała coś chłopakowi, który uwierzył w to jak dużym niebezpieczeństwem jest dla wszystkich. Zaczął unikać Vanilii by nie zrobić jej krzywdy i błędnie zaczął się obwiniać o to co czuje do Billa. Wmówił sobie, że sam jest winny wszystkiemu. 
Piątek przed zniknięciem można nazwać dniem, który doprowadził do ostatecznego upadku. Po lekcji magomedycyny doszło do spotkania z Royem. Zrezygnowany, nie miał już co ukrywać, o co walczyć. Postanowił wyznać cały swój ból. Gryfon złożył obietnicę swojemu najdroższemu przyjacielowi. Wtedy chłopcy połączyli się w braterskim uścisku, który przywrócił uczucia Xanthopoulosowi. Niestety młoda plotkarka- Anna Margel przechodziła obok, a jej spaczony romansidłami umysł dopowiedział swoje widząc niewinny kontakt prefektów. Xanth spanikował i rzucił się w ucieczkę nie wiedząc jak wiele mogła usłyszeć. Zapragnął skonać, dlatego sobotę przesiedział na skraju wioski by rozważyć wielorakie możliwości. Na wieczór powrócił a kiedy się dowiedział o Lilisyi, która leży w skrzydle szpitalnym, poszedł ją odwiedzić. Spotkał tam też Victora, brata Vanilli, który czuwał przy rudowłoswej. Widok ten był jakże przyjemny, kiedy mimo zakończenia związku, dalej się o nią troszczy. Nadejście tragedii w ostatnim dniu zwiastowała kolejna wizja Vanilii, jednak tę doświadczył również Bill Fritz. Shannon postanowiła pomóc Xanthowi, więc z nim porozmawiała w odludnym miejscu. Otworzyła jego oczy w taki sposób by zaczął patrzeć na własne szczęście. Dzięki niej chłopak dokonał tego, czego sam bardzo pragnął. Była to rzecz, od początku do końca, którą chciał poczuć. Udał się na ulicę Pokątną i zakupił bukiet fiołków. Wręczył go Vanilli, kiedy spotkali się niedaleko skrzydła. Czyn ten zapieczętował ich uczucie.
Xanthopoulos odszedł od dziewczyny, która stała się ostatnią osobą, która go widziała w ten dzień. Wyszedł z zamku pozostawiając po sobie jedynie podpis w księdze wyjść i ruszył ku symbolicznemu miejscu. Ruszył wypełnić swoje przeznaczenie a wizje uległy spełnieniu.
Od tego momentu rozpoczęła się jego gehenna.
Z każdym stawianym przez siebie krokiem stawał się coraz bardziej szczęśliwy. W końcu poczuł to czego pragnął. Kiedy nabrał powietrza w usta, na jego ciele pojawiły się obrażenia cięte a wraz z nimi coś tak niespotykanego, co można było porównać do ulgi. Wyzwolenie duszy było dla niego rajem, Rajem utraconym, ponieważ bunt doprowadził go do szczęścia, które teraz przemieniło się w piekło. Zstąpił anioł sprawiedliwości, tak bardzo niesprawiedliwy. Zesłał na niego zarazę, która go uśmierciła. Upadek w bólu i wstydzie zaprowadził go do momentu, w którym przyjął swój ostateczny los. Znalazł się w kraju rozpaczliwym, światła pozbawionym, który mroczniejszym czyni błysk tych mogilnych płomieni. Chciał wzlecieć, chciał walczyć. Pragnienie zemsty, wieczysta nienawiść, męstwo rozpaczy: zginąć lub się nie dać. Żadna zmiana uczuć, myśli, rzeczy- nie zniweczy jego Nadziei. A jednak, duch Nadziei ofiarowany został bliskim przyjaciołom, wspomnienie życia i mrok.
Jak znosić tę straszliwą klęskę? Jakie w nadziei znaleźć pokrzepienie, lub jakie postanowienie w rozpaczy?
Oto więc on, podniósł z krwawej fali swą mizerną postać! Dłońmi rozepchnięte w dwie strony ognie- zagorzały dwojgiem. Skrzydeł pożarnych, purpurowych łun. Czarną po środku zostawiwszy próżnię. Rozpostarł skrzydła i wzwyż lot unosi. Zbudź się, wstań... Lub zgiń na wieki!
Tak w cudzym ogrodzie się zbudził i poczuł pragnienie. Anioł, wysłannik się zjawił, siewca zarazy potępiony, tchnął nowe życie w oczyszczone i wycieńczone ciało. Ponowne narodziny, zmartwychwstanie. W najmniejszym stopniu miłe to nie było. Na nowo odkrycie pokusy i grzechu, bolesnych wspomnień, śmierci wielu. A śmierć tego roku szalała, zbierała żniwa z młodych dusz.
Przyjął enochiańskie przykazania, wróg patronem się stał. Ruszył przed siebie a świat wokoło mdlał. Wyniosła budowla, stała potężnie. W tem wrota spiżowe naraz otwarto; odsłonięte wnętrze w całym ogromie zalśniło; podłoga gładko się stała; z sklepieniowych arkad, czarem subtelnym zwieszały się liczne lampy i złote pochodnie; asfaltem płonąc i naftą - rozlewały blask gwiazdom podobny. W zachwycie, podziwie Xanth wszedł do środka. 
Ptaszysko wróżbita przyjaciołom wskazało chłopaka, po czym wszyscy się zjednoczyli. Ciężko jednak było zielonookiemu się odnaleźć mając w głowie świadomość swojej choroby. Zamartwiał się tak na prawdę z powodu rodziny, ponieważ wszystkie jego wcześniejsze problemy zeszły na dalszy plan. Los zsyłał wiele wizji a Xanthopoulos rozważał ciężki dylemat, którego rozwiązanie przyniósł mu duch, więc finalnie podszedł do Owutemów, które wybitnie zaliczył. Umożliwiło mu to podjęcie kolejnej formy ucieczki od konsekwencji, które by poniósł przy większym kontakcie z krewnymi. Zorganizował podróż zabierając ze sobą Roya i Vanillę do ruin w Egipcie. Mimo tego, że więzi między nimi się zapieczętowały to cena jaką wszyscy ponieśli była okropna a mogła być straszliwa. Napadnięci w środku nocy przez bandytów, byli świadkami pogoni a następnie śmierci nieznajomego człowieka. Krwawa walka wyzwoliła w nich emocje te dobre jak i te gorsze. Thorne po raz pierwszy w życiu prawdziwie doznałby śmierci najbliższej sobie osoby... Gdyby nie pomoc jakiej się razem z blondynem podjęli to by niewinna dusza spoczęła w zaświatach. Tyle łez przelanych a miłość, będąca najsilniejszym rodzajem magii zdziałała cuda. Kiedy dotarli na miejsce magiczny kot musiał zjednoczyć się ze swoimi pradawnymi bogami, którzy go wezwali do siebie. Dzięki temu poświęceniu starożytna wiedza się ugięła przed podróżnikami a odliczanie rozpoczęło swoją wędrówkę. Demoniczne, uskrzydlone stworzenia siały zamęt w umysłach a po ocaleniu historycznych pozostałości z ciemności degeneracji Roy spotkał się z konsekwencjami ratowania życia swoich przyjaciół. Niewiarygodne poświęcenie dało trójce życie, kosztem czegoś z czym się ten bohater narodził. Powrót z podróży stał się końcem tego rozdziału.
Nadszedł czas na studia, jednak Xanth wybłagał dyrekcję o pozwolenie pozostania w szkole co dało mu nową nadzieję na przemyślenie wszystkiego. Strach przejmował nad nim kontrolę na samą myśl o konfrontacji. Przypadkiem, jednak Arcanus złamał łańcuchy milczenia kiedy spojrzał okiem badacza. Sekret umarł. Xanthopoulos obnażył prawdę a w rodzie zagrzmiało. Niedowierzanie, rozpacz, zrezygnowanie, ale też współczucie i pokrzepienie. Mimo tego, był to silny cios wymierzony we wszystkich. Kilka rys się pojawiło. Stigmatus zapowiedział powódź chłodu, Victoria matczyną siłą próbowała tak bardzo nieudolnie nie poddać się, chciała walczyć o uczucie w czym ją wsparli ochoczo Shadrach wraz z Cynthią, jednak to Shaelia użyła jadu w postaci ostrza wbitego w sam środek stołu. Świat uległ zatrzymaniu. Czy lekiem będzie niedopuszczenie do siebie niczego i bezwzględny upadek pod ciężarem Pustki? A może zaistniały problem zacieśni więzy rodziny i rzuci nowe światło na filozofię religijną? Nie ma mroku, jest tylko cień, ponieważ nic się nie dzieje bez przyczyny.
Nadszedł dzień, posępnych chmur, jednak owocem rozumu i serca okazał się pierścień. Dzieło uczuć, człowieczeństwa kwiatu, wiązanka miłości. Xanthopoulos własnym czynem, myślą i ciałem wykuł swój opus. Nie było dla niego problemem przejście przez przestrzeń ukazując czas. Dzieło to było przedłużeniem mocy prawdziwego uczucia, urzeczywistnieniem duchowego zjednoczenia.
Nadszedł i moment, w którym na dziedzińcu Xanth ujrzał Vanillę, oświadczył się jej kładąc kres jej niepewności, zmartwieniom czy obawom. Srebrzysty cierń otoczył palec dziewczyny a wewnętrzny blask szafirowego nietoperza spowił jej ducha. Od tej pory była bezpieczna i mogła z nim obcować w każdej chwili. Prawdziwej miłości siła to była niespotykana. W końcu razem, od zawsze i na zawsze; moment wiecznością, wieczność czasem, ciało kryształem, Vanillę zamordowałem.
Umarła, nie żyje, piorun ją trzasnął. Co wchodzi na pustynię, to z pustyni nie wychodzi. Dług zaciągnięty u starożytnej matki upomniał się o spłacenie. Wewnętrzny dar, zbyt silny na to biedne dziewczę znalazł drogę ujścia. Rozpętała się burza. Skoncentrowane pioruny poraziły niewinną niczemu na śmierć. Na jej palcu żywy pozostał tylko pierścień.
Serce chłopaka zostało rozpłatane kiedy stał w skrzydle szpitalnym patrząc na ciało. Umarła w miłości.
Pogrzeb Lavenhart odbył się wedle zasad religii jej rodu. Xanth założył na jej szyję medalion Thornów na znak zjednania w związku po czym odepchnął trumnę wraz z ciałem utopionym wśród kwiatów. Po chwili ze strony smoczych ruin padły dwa ogniste strzały. Blask płomieni odbijał się od jeziora i oświetlił okolicę. Prochy uniosły się tam gdzie dusza już czekała, w niebie. Podwójna męka- stracone szczęście i cierpienie przyszłe- dręczą go. Vanillo, gdzie czytasz wyraz bólu i niemocy, wokół toczysz wzrok pochmurny, wraz z twardą pychą, którą kruszysz nienawiścią.
Żałoba trwała i trwała. Może opuściła go fizycznie, lecz schowana w sercu pozostała do grobowej deski. Na grozę śmierci, trwodze nieprzystępna. Przez okres skrywanego bólu i paraliżującego bezsensu latarnikiem nadzieji był Roy. Pełnił obowiązek przyjaciela wspierając poświęcając z siebie o wiele więcej niż noga, której mu brakowało.
Czas, sprzymierzeniec zasiał świeże ziarno a z niego ukiełkowało coś więcej między mężczyznami. Ich bliskość jednak była jak pobyt w krzewie cierniowym. Mimo piękna tego uczucia, toksyczność kuła w serce.
Nadszedł dzień, który Xanthopoulos odczuwał od dawien dawna. Dzień, w którym miał wyrzec się całej swojej przeszłości, wszelkich zasad, filozofii rodu a także samego siebie. Owszem, oboje się obawiali o to co się wydarzy. Xanthopoulos musiał odejść dla bezpieczeństwa. Lecz czemu naszego opuszczać przyjaciela? Współżołnierza, współpotępieńca... Leżącym w czarnym zapomnienia morzu. Czemu nie wezwać go by razem z nami dzielili smutne siedlisko- Lub raczej aby raz jeszcze łącząc siły nasze... Spróbować w walce, czy możem coś jeszcze uzyskać w Niebie, bądź stracić w Piekle? Niestety było za późno aby jego jaźń miała siłę by oprzeć się pożądaniu, dlatego sam się nie uchronił. Oślepiające umysł światło nocy go zastało. Żegnajcie błogosławione światy. Chwała wam o grozo piekieł i bezdenna głębio Mroku wiecznego! Oto przyjmij swego nowego pana, gdyż on ci przynosi Ducha, którego niepodległej mocy czas ani miejsce przemienić nie może! Sam z nieba piekło, niebo czyni z piekła. Cóż mi gdzie jestem. Wolni jesteśmy! Pieśń ta potężna uroczystym dźwiękiem burzy myślowej wir uspokajała. Strach znikał przed nią, smutek, żal, zwątpienie. Uczta dusz nieśmiertelnych i świetelnych. Wszystkich zgromadziła tej nocy klątwa księżyca. Otchłań przejęła oczy. Przecz z pokojem! Precz mi z pokorą! Wojna, wojna, wojna niechaj się stanie! Rzekł i zabłysło milion ognistych mieczy, głodnych rozlewu krwi, podniesionych dłońmi Upadłych. Płomienny blask rozświetlił stanowiąc ziemskie piekło. Wyzwolony, prawdziwie wyzwolony zrzucił okowy Pustki, która go trzymała całe życie, złamał całe swoje dziedzictwo tracąc ludzką świadomość. Zapomniał się w tym szaleństwie jakby staropolskiej uczty. Kiedy to się rzucił ostatni raz, na ostatnią osobę, przez myśl przeszła mu iskra Vanilli i Roya, ostatnia wspólnie spędzona chwila. Nic więcej. Wnet w powietrzu zapurpurowionym, dziesięć tysięcy zabłysło chorągwi, Jutrzenki barwą gorejących. Ziemia lasem włóczni się najeżyła; hełmy zaiskrzyły; tarcze zapłonęły. Jak błyskawice ruszyła falanga piekieł- przy dźwięku Enochiańskiej modły. Błyski, promienie, ogień prawdziwy, kości złamanie, ciała pękanie. Słup prawdziwego ognia goreje, ale bólu gorszego od nutki goryczy nic nie zada. Popiół z popiołu, proch z prochu. Powstał jak demon z nocnego mroku. Jak ślepy pasterz idący o lasce, tylko tyle, że w szatana masce. Xanthopoulos zaczął się rozpadać, psychicznie jak i fizycznie. Kara za zdradzenie nadanych przez ród praw nadeszła bardzo szybko. Thorne stał się momentalnie spopielonym. Zwiesił się senny. Na ziemi pochylił... Blade promienie- one tańcem zwinnym i słodką pieśnią, czarują mu zmysły. W sercu razem, budzą strach i rozkosz.




[Obrazek: EiZhCN1.png]


[Obrazek: grenda.png]
Grenda Goring- _GRENDA_
Gorszego momentu na spotkanie być nie mogło. Pomijając nieprzyjemne okoliczności jakie towarzyszyły nam i chwilę kłótni... Bardzo się cieszę, że to się stało. W końcu mogłem Cię zobaczyć po tak długim czasie... Gdzieś we własnej głębi odżyłem próbując sobie przypomnieć wspólne chwile. Jednak czegoś żałuję; żałuję tego, że nie potrafiłem z Tobą dłużej porozmawiać. Czułem się zbyt okropnie. Wiadro udręki się na mnie wylało a gorycz zmoczyła nie tylko szaty a też serce. Nawet kiedy Cię nie było pozostałaś moją przyjaciółką. Mam nadzieję, że ja pozostanę Twoim kiedy mnie nie będzie. Byłaś, jesteś i na zawsze pozostaniesz silna duchem. Chcę żyć w Twoich wspomnieniach. Na zawsze pozostaniesz jedną z najbliższym mi osób.



[Obrazek: roy.png]
Roy Jennings- Leroy
Cześć przyjacielu; kiedy zmierzałem do zamku w pierwszy dzień szkoły, nawet nie byłem w stanie sobie wyobrazić, że poznam kogoś tak wesołego i zabawnego jak Ty. Jesteś dla mnie jak wymarzony druh, z którym mogę przeżyć niezapomniane przygody. Masz silnego ducha w sobie. A to jak bardzo się poświęciłeś dla mnie... I Vanillii było niespotykanym wyznaniem miłości. Tak mi przykro, że jednak to się stało, bo to moja wina. Mam nadzieję, że znajdziesz jeszcze w życiu szczęście. Swoim nastawieniem to Ty mi dodawałeś energii do działania i wyzwoliłeś wiele emocji.
Ale to się nie zmieniło. Nawet jeśli Ty się zmieniłeś. To nie jest łatwe by mnie zrozumieć, dlatego nie mam prawa Cię obwiniać. Chciałbym Cię mieć przy sobie w tej ciężkiej dla mnie chwili, ale nie mogę. Ty musisz dalej żyć. Przepraszam, że do tego doszło. Nie umiałem się powstrzymać a moim ostatnim ludzkim czynem było ochronienie Ciebie. Mimo tych zgrzytów, czułem się przy Tobie wyjątkowo. Proszę wybacz mi wszystko Roy. Ty, twoja wierność... Weź mój pierwiastek, zjednocz się z nim, pragnę. Chcę by nasze cząstki doznały pełnej synergii. Niech mój płomień ducha zamieszka w twojej świecy ciała. Niech nasze uczucie... Będzie oliwą lampy, która Ci zaprowadzi spokój. Oto serce moje, bierz i czerp z niego, tak jak Tyś mi ja i Tobie!


[Obrazek: lilisya.png]
Lilisya Craven- Asumi
Ogień. Czerpię z niego. Jesteś ogniem. Spijam krople Twojej siły. Spotkamy się.


[Obrazek: lexie.png]
Lexie Garrey- Aveloo
 Ujmuję twą dłoń. Widzę w niej tyle rozcięć, ran duszy. Pozwól, że wykonam Ci bandaż z piór mego ptaka...
 Ja napoję, usta twoje, dźwiękiem i potęgą. Czoło przyozdobię, jasności wstęgą. I duszy wolnością obudzę w Tobie wszystko, co ludzie na ziemi, anieli w niebie nazwali pięknością.


[Obrazek: TWEWAmx.jpg]
Shannon Meaddl- Spirit
Mądra decyzja została podjęta, kiedy Cię wybrano. Dbasz o ludzi i jesteś w stanie się pośwęcić nawet wtedy, kiedy odczuwasz silny ból. Widziałem jak strata przyjaciół wpłynęła na Ciebie i to jak się nie poddałaś. Dziękuję, że mi pomogłaś. Przez Ciebie pierwszy raz od dawna doznałem pozytywnej myśli. Jestem wdzięczny za zwrócenie mojej uwagi na moje własne potrzeby, na to co chcę robić. To właśnie przez naszą rozmowę, byłem w stanie wyjść i spełnić swoją pierwszą chęć. Dziękuję za to. Teraz mam otwarty umysł. Ja jestem otwarty i tym będę Ci patronował.


[Obrazek: lorcan.png]
Lorcan Procter- modno
Nie sądziłem, że jeszcze tkwią emocje w kimś takim jak Pan. Przekonałem się o tym dosyć późno. To dzięki Panu nie podjąłem złej decyzji. Teraz widzę to poświęcenie i liczę, że mimo tak dużego bólu, który wyniszcza wszystko, poradzi sobie Pan jakoś a czas zaleczy rany i pozostawi blizny, które nie będą bolesne.


[Obrazek: stella.png]
Stella White- Stella
Co za wspaniała osoba. Taka inteligentna, pomocna i oddana uczniom. To była świetna decyzja, kiedy zatrudniono Panią na stałe. Doceniam chęć pomocy i zdjęcia długu, ale chyba musi pozostać tak jak jest. Cieszę się, że mogłem poznać taką nauczycielkę. Poczułem silne ukłucie w momencie, w którym się dowiedziałem o zwolnieniu i jego irracjonalnych okolicznościach. Tak, uwielbiam Panią i widzę jak bardzo Twój umysł próbuje utrzymać się sklejony taśmą czarodziejską. Szkoda, że to i tak nic nie daje. Masz te swoje trzy oczy, które i tak nic nie poradzą na własny problem. Nie wszystkie zagadki są do rozwiązania. Zadbaj o siebie i nie pogarszaj swojego stanu bo nie na to przecież zasługujesz.


[Obrazek: Cjk8ghk.jpg]
Stigmatus Thorne
Ojcze, jednocześnie Cię nienawidzę i kocham. Dobrze mnie wychowałeś i dzięki Tobie rozwinąłem wysokie zdolności u siebie, W Twoim towarzystwie zawsze się czułem bezpiecznie. To Ty najbardziej dbałeś o to abym przywyknął do nowego miejsca zamieszkania. Chciałeś dla mnie dobrze, ale nie jestem w stanie Ci wybaczyć tego, że od zawsze trułeś mi o tradycji i zmusiłeś do wielu rzeczy. Nie wiem czy miały pozytywny wpływ. Ale teraz widzę zalety jak i wady życia Twoimi przeświadczeniami. Czy Ty to zrobiłeś świadomie? Czy można Cię jeszcze za to obwiniać? A nawet jeśli nie, to sam do tego doprowadziłeś. Czemu mi to robisz? Przecież wiesz, że nie chciałem tego... Będę czekał z otwartymi ramionami, w bólu, z szacunkiem. A życzę Ci tego byś zrozumiał swój błąd i stał się lepszym człowiekiem.



[Obrazek: LlBtgdU.jpg]
Victoria Thorne

Kocham Cię mamo. Obawiam się, że to po Tobie odziedziczyłem swoje problemy. Wielokrotnie widziałem Cię smutną i nigdy nie potrafiłem zrozumieć o co chodzi, jednak po tym wszystkim łączę się z Tobą w bólu. Dziękuję Ci, że starałaś się towarzyszyć mi w moich problemach, ignorując własne. Podziwiam twoje niezwykłe umiejętności malarskie. Dziękuję za obdarzenie mnie wrażliwością. Nie mogę przyznać, że spodziewałem się Twojej reakcji, ale teraz wiem jak bardzo mnie kochasz. Przepraszam, że się tak ukrywałem raniąc serce matki. Wykorzystaj emocje, które podarowałem by stworzyć nowe arcydzieło.



[Obrazek: HXQM5lg.jpg]
Arcanus Thorne- Arcanus

O wuju, przyznam, że ta Twoja biurowa praca nie była interesująca. Co Ty w tym widzisz? Masz na prawdę interesującą historię. Uwielbiałem Twoje opowiadania. Sam kiedyś chciałbym wyruszyć na długą podróż by odkrywać antyczne kultury. Eliksiralne eksperymenty jakie ze mną prowadziłeś były zabawne. Mógłbym Cię naśladować. Jesteś niesamowicie kolorową postacią. Dziękuję za te wszystkie listy i za to, że byłeś w stanie się mną opiekować kiedy potrzebowałem pomocy. Żałuję trochę, że Ci o niczym nie powiedziałem, ale są pewne informacje, które wolałbym zachować dla siebie. Wiem, że to byłby zły pomysł jak mi wszyscy mówią, więc chyba dobrze się stało, nie? Ale odpowiedz mi tylko na pytanie: czy ty tak naprawdę czujesz, czy tylko udajesz? Wierzysz w to co mówisz? Z resztą to i tak straciło wszystko znaczenie. Mogę jedynie docenić to, że podjąłeś wysiłek ponownego zjednoczenia naszej rodziny i trwałeś przy mnie prawdziwie. A trwałeś, tak?


[Obrazek: KiHO0oJ.jpg]
Bill Fritz- MrFrancuz

Ty dwulicowy potworze. Nienawidzę cię. Jesteś wcieleniem największego zła jakie mnie spotkało. Ba! Nawet nie mogę porównać mugoli z kimś takim jak ty! Twoje całe życie to zlepek manipulacji. Tak bardzo współczuję wszystkim ludziom ich głupoty, którzy ci wierzyli . Od samego początku byłeś zazdrosny i chciałeś mnie zniszczyć. Udało ci się... Nie rozumiem jak zachowując się tak podle i dwulicowo nikt oprócz mnie nie przejrzał na oczy. Ellis był lizusem, za to ty, Fritz... Przyprawiłeś mnie o wszelkie problemy. Zniszczyłeś mi moją reputację całkowicie. Próbowałeś odsunąć ode mnie każdego, nawet tych najbliższych. Chciałeś bym cierpiał. Nawet Vanilli namieszałeś w głowie. Wiedziałeś, że gdy zacznie się mnie bać to będziesz mógł ją sobie wziąć ot tak. Jak można tak traktować ludzi... Co ja ci niby zrobiłem? Nie mogłeś znieść świadomości, że mam jedną, jedyną rzecz, której ty nie masz. Udawałeś swoje własne cierpienie by wszyscy całą swoją uwagę zwrócili na ciebie... Kiedy chciałeś mi pomóc to doskonale wiedziałem, że pragniesz tylko patrzeć jak uznaję twoją wyższość. Ale nigdy tego nie zrobię! Obym był twoim koszmarem nawet po śmierci. [So take a look at what you've done. 'Cause baby now we got bad blood.] Nigdy ci nie wybaczę! Nawet po swojej śmierci nie dajesz mi spokoju, ale nareszcie nadchodzę się z Tobą rozprawić raz na zawsze...


[Obrazek: vanilopoulos.png]
Vanilla Lavenhart- Lumos

Do dzisiaj wspominam moment naszego spotkania. To jak zakręcona byłaś i spanikowana pytałaś o godzinę. Mimowolnie zauroczyłem się. Bardzo tęskniłem kiedy Ciebie nie było. Kiedy nagle pojawiłaś się po zakończeniu muszę przyznać, że byłem przez chwilę zły, ale w momencie usłyszenia Twojego głosu, przebaczyłem. Nie potrafię się gniewać na kogoś takiego jak Ty. Jesteś moim szczęściem. Potrafię się uśmiechnąć kiedy i Ty tego dokonasz. Nie opuszczaj mnie, proszę. Jesteś dla mnie niczym lek. Przepraszam, że z mojego powodu doświadczyłaś tak koszmarnych wizji. Bardzo bym chciał Cię chronić. Nie chcę Cię krzywdzić. Twój ból to mój ból, więc jeżeli jeszcze się zobaczymy, to nie płacz. Przykro mi, że Bill próbował Tobą manipulować. Przykro mi, że to na Tobie się mściła Anna Margel. Masz wspaniałego brata i Victor na pewno się Tobą zaopiekuje podobnie jak Lili, Roy czy i nawet Lexie. Jesteś silna, zawsze dla mnie taka byłaś. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, że moje serce przestało bić w momencie, w którym leżałaś tam nieruchoma... Jeszcze nigdy w życiu nie bałem się aż tak. Nie mogę pozwolić, żeby doszło do tego kolejny raz.
A jednak... Umarłaś. Cierpię, cały czas. Tęsknię. Pocieszam się jedynie tym, że nasze zaręczyny nas złączyły. Nikt nigdy nie zajmie Twojego miejsca na dnie mojego serca, bo dalej tam tkwisz. Kocham Cię tak jak nigdy nikogo nie kochałem. Mój umysł płata mi figle bo wszędzie Cię widzę. Odesłałem Cię na tamten świat tak godnie jak tylko mogłem. Żałuję, że nie udało nam się pożegnać i spędzić razem Twojej ostatniej chwili, ale niepotrzebnie. Dlatego, że w tym momencie pędzę do Ciebie!
Ujmuję Cię w objęciach. Obcuj ze mną, obcuj! Razem się rodzimy, razem umieramy, w kółko w kotle się gotujemy. Mikstura naszego życia napełnia nas po kres eteru. Nieposkromiona dotąd moc stała się rydwanem a ja się w niego zaprzągłem. Nie jestem już związany, to ja stałem się rydwanem. Wyżsi niż góra, głębsi niż sen. Kochajmy się razem, dzielmy ten Kres.





[Obrazek: Oo1MQzo.png]


[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Lubi Transmutację i Eliksiry, ale też całkiem dobrze zna się na Numerologii.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Uwielbia herbatki ziołowe, które działają na niego uspokajająco.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Podejrzewano go o wiele rzeczy, między innymi o bycie: wampirem, czarnoksiężnikiem, demonem, jasnowidzem, gejem, mordercą, psychopatą czy nawet ćpunem.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Niektórzy rówieśnicy nie czują się komfortowo w jego obecności i wolą unikać z nim kontaktu obawiając się o własne bezpieczeństwo.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Jest znany z nagłego pojawiania się za plecami.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Ma lelka wróżebnika z przeceny, którego zdobyto w sklepie na ulicy Pokątnej, ponieważ zakupy były robione w wyjątkowym pośpiechu a wszystkie sowy zostały wyprzedane.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Kuguchara zaś wraz z licencją zdobył przez poprawne opiekowanie się tymi zwierzętami na czwartym roku.
Zwierzak niestety odszedł w ramiona starożytnej strażniczki egipskich tajemnic, łącząc się ze swoimi kocimi, boskimi przodkami co było ceną za dopuszczenie do tajemnicy świątyni.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] W Smoczych Ruinach zamieszkuje wyverna, którą opiekuje się jego ciocia- Shaelia.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Był uczony podstaw sztuki kulinarnej przez swoją drugą ciocię- Cynthie.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Mimo, że uczył się latać na miotle wyjątkowo wcześnie, to do dziś nie wspomina pozytywnie lekcji Latania z pierwszej klasy.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Nie lubi Quidditcha, uważa go za zbyt brutalny i banalny sport.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Jako jedyny ze swojego rocznika uzyskał Wybitną ocenę z egzaminu z Historii Magii z Wumdli, podobnie z Owutemów, w których uzyskał stopień Powyżej Oczekiwań, co było najwyższym wynikiem ze wszystkich, a to mu pozwoliło utrzymać uprawnienia archeologa.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Co roku uzyskiwał świadectwo z wyróżnieniem.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Do Transmutacji podchodzi jak do dziedziny sztuki.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Od dzieciństwa uczył się grać na skrzypcach i w wolnych chwilach praktykował granie na tym instrumencie. Napisał nawet parę utworów dla swoich przyjaciół, których nie grał w publicznym gronie.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Zielarstwo uważa za nudny przemiot, mimo tego kiedyś planował z Grendą założyć magiczny ogród.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Mugoloznastwo zaś za zbędny co wynika z niechęci do mugoli pochodzącego z czasów dzieciństwa.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Zajął drugie miejsce w konkurskie numerologicznym w trzeciej klasie oraz w Olimpiadzie Trójmagicznej w piątej klasie i wygrał konkurs na kostium podczas Nocy Duchów za przebranie się za dementora.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Przez większość życia towarzyszyły mu spełniające się proroctwa, dlatego jest jednym z niewielu osób ze swojej rodziny wierzącej we wróżby.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Wyznaje rodową religię w Pustkę.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Jego łóżko w dormitorium, było jednym z najczystszych.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Jakby chciał to byłby w stanie upozorować własną śmierć.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Jego numerologiczną wibracją dnia narodzin jest liczba mistrzowska- 22.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Mówi płynnie po angielsku i francusku. Od momentu rozpoczęcia studiowania, zaczął uczyć się łaciny aby móc się samemu dokształcać czytając stare zapisy naukowe.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Zaklęcia uważa za zbyt prostą i oklepaną dziedzinę, która tylko ogranicza potencjał, więc kiedy ma taką możliwość, stara się korzystać z alternatyw.
[Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Rozwija się alchemicznie nie pozostawiając z tyłu swoich uwielbionych przedmiotów.
[i][Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Według niego amortencja pachnie świeżym eliksirem uwarzonym na górskim szczycie.[/i]
[i][i][i][Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] [/i]Powrócił jako duch, ale tylko tymczasowo. Miał do wykonania zadanie, które raz na zawsze zdjęło z niego dług karmiczny, który pozostał po poprzednim wcieleniu.[/i][/i]
[i][i][i][Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Był ponad takie prozaiczne rzeczy jak np. orientacja seksualna.[/i][/i][/i]
[i][i][i][i][i][Obrazek: 220px-Naipe_espadas.png] Jego prochy rozrzucono w Polsce, tam gdzie się urodził, przy grobie Vanilli, niedaleko Smoczych Ruin a także przy Luwrze we Francji. Czwartą część ma Roy zawsze przy sobie.[/i][/i][/i][/i][/i]
Wumdle:


Sumy:


Owutemy:


Różdżka:
Została standardowo wyrzeźbiona. Jej długość wynosi 12 cali i jest sprężysta.
Zrobiona jest z drewna leszczyny i posiada rdzeń z pióra pegaza. Dzięki drewnu potrafi przekazywać ładunki emocjonalne w bytach jakie transmutacyjnie tworzy a rdzeń przepełnia go kreatywnością.



Exodos
Rex tremendae majestatis
Qui salvandos salvas Gratis
Salve me, Fons Pietatis
Salve me, Fons Pietatis
[Obrazek: dcxdr7r-dc27ecf1-1387-48f2-b301-eec51976...8OB8-E5pW0]

Podziękowania chciałbym złożyć @Shiro za pomoc graficzną i ciągłe pospieszanie, bez którego bym tego nie napisał.
Chciałbym też podziękować @Aveloo, która pomogła mi wybrać cytaty do ostatniej aktualizacji.
⛲Eviva l'arte. Wasze życie nic nie warte.⛲
YelaFox
Pracownik Hogwartu



Pracownik Hogwartu

Posty: 140
Tematy: 12
Gru 2017
173
Hufflepuff
#2
patrzcie ludzie to testing........
MrFrancuz
Adwokato



Donator

Posty: 147
Tematy: 30
Cze 2015
177
Gryffindor
#3
Rep+ bardzo ładne KP
Asumi
Czarodziej




Posty: 9
Tematy: 1
Mar 2018
9
#4
Masz zyc rzumiesz to? Jak umarles to cie odkopie ożywie i zabije a tak na serio to śliczna kp
Jatina
Czarodziej




Posty: 133
Tematy: 26
Sie 2016
63
Gryffindor
#5
Spoko karta
Shiro
alias grace




Posty: 115
Tematy: 12
Lut 2017
322
Slytherin
#6
NARESZCIE!
Tylko czemu to jest takie bolesne?
Aveloo
cyborg




Posty: 73
Tematy: 7
Lip 2018
102
Slytherin
#7
Przyjemnie się czytało, czekałam na to długo! c:
Leroy
Czarodziej




Posty: 19
Tematy: 2
Cze 2018
27
#8
Jest to nieliczna z kart postaci, które przeczytałem w całości. Wpierw zanurzając się w ogólnym opisaniu postaci, przez długą, dopracowaną i skończoną historię w końcu do relacji i ciekawostek. Zamysł na postać był bardzo udany, nietuzinkowy oraz ciekawy. Chęć poznawania Xantha to była czysta przyjemność i cieszę się, że mogłem z tobą tak wiele akcji odegrać. Jeszcze ta relacja o Royu, cudo... Repka zasłużona bez dwóch zdań.
PatrykoLol
Azkaban




Posty: 104
Tematy: 15
Sie 2017
Hufflepuff

#9
Rep.. = )
Vita_MinkA
Pracownik Hogwartu



Pracownik Hogwartu

Posty: 186
Tematy: 22
Mar 2016
537
#10
treść, sam tekst kozak, rzadko kiedy czytam karty w tak dużej części + co do grafiki to mogłoby być ładniej, ale fajny pomysł przy relacjach



Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten temat 1 gości



Polskie tłumaczenie © 2007-2024 Polski Support MyBB MyBB, © 2002-2024 MyBB Group.
Theme by XSTYLED modified by Hapel Dev Team © 2015-2024.