[Nagini]

Kalliope, dawniej Amonaria, to demon, a tak dokładniej sukkub, który przez wiele lat swego istnienia, podróżuje po różnych częściach świata w poszukiwaniu zaspokojenia. Jednak tak samo jak większość przedstawicielek tej rasy, nie krzywdzi ludzi. Jest bardzo młoda, ponieważ ma dopiero 128 lat, co dla czarodzieja może być już momentem starości. Nie należy jednak zapominać, że sukkuby są nieśmiertelne, a zapewniają im to ludzie, którzy nic przy tym nie tracą.

 

Kalliope jest bardzo piękna. Nic dziwnego, w końcu wszystkie sukkuby obdarzone są urodą, której dorównać nie może nawet sama wila. Uwagę ludzi zwrócić mogą jej czerwone oczy, będące atutem oraz przekleństwem, budzącym strach u większości napotkanych osób. Codziennie trudno rozpoznać, że tak naprawdę jest demoniczną istotą, ponieważ ukrywa się pod powłoką zwykłego człowieka, która w momencie złości może zmienić się w jej prawdziwe oblicze, tym samym ukazując długie rogi, ostre jak brzytwa zęby, ogromne skrzydła oraz ogon, którego często używa w walce. Właśnie, walce. Nie lubi tego robić, ale w obronie własnej byłaby w stanie zabić. Magia nie jest jej trudnym przeciwnikiem, ponieważ wielokrotnie miała okazje pokazać, że jej siła jest w stanie ją przezwyciężyć. Trudno pomyśleć też o tym, że kiedyś była bardzo ufna, a jej przyjaciółmi byli głównie ludzie. Czas jednak pokazał jej, że nie są warci szczęścia. Kto wie, może kiedyś jej marne życie znowu odzyska blask, który mimo, iż był nienaturalny, to istniał w ukryciu, tak jak ona w obawie przed ludźmi.

 

Po jej pierwszym imieniu można jedynie domyślać się, że powstała gdzieś na terenach słowiańskich. Przez wiele lat była dziką istotą, która nie wiedziała czym jest opanowanie. Mieszkała w lesie obok jednej z mugolskich wiosek, gdzie często gościła w nocy, w celu uzyskania siły do życia. Jej życie odmienił czas, w którym była zamknięta. Pewien czarodziej po prostu zamknął ją w klatce i trzymał u siebie w domu, starając się pokazać jej jak pięknie można żyć, unikając przemocy, której sam musiał się dopuścić, aby coś jej uświadomić. Był stary, lecz bardzo silny i inteligenty, czym jej zaimponował. Nie było to częste uczucie, bowiem wcześniej czuła jedynie pożądanie. W pewnym momencie, mężczyzna zmarł, a Kalliope ponownie zaznała wolności. Nie tyle wolności, co szczęścia. Po raz pierwszy poczuła się szczęśliwa, nie wyrządzając komuś krzywdy. Nie chciała być dłużej pod wpływem swoich sióstr, dlatego odleciała. Swojego miejsca szukała bardzo długo, aż w końcu zatrzymała się w Wielkiej Brytanii, gdzie zamieszkała w jednej z jaskiń nieopodal magicznej wioski. Jej przybycie nie wzbudzało w mieszkańcach zachwytu, a jedynie strach. Dostrzegała to, dlatego nie zbliżała się do nich. Przez długie lata siedziała dosłownie sama, nie licząc stworzeń leśnych, z którymi się zżyła. Jej samotność przerwało poznanie czarodzieja, którego zachowanie okazało się jedynie maską. Udawał dobrego, a tak naprawdę był taki sam jak inni. Zależało mu tylko na jednym, więc zrozpaczona użyła swojego śpiewu, wprowadzając go w stan hipnozy. Uciekła i nie wróciła już do tego miejsca. Przez wiele lat podróżowała po świecie, poznawała nowe kultury i ludzi, lecz tym razem sama nie mówiła o sobie zbyt wiele. Ukrywała swoją naturę, w strachu przed ponownym odrzuceniem. Na dłużej zatrzymała się w malowniczym Rio De Janeiro, mieszczącym się w Brazylii. Tam zaczęła po raz pierwszy raz w swoim życiu, pracować. Zapewne nie tylko dla magicznego stworzenia było to hańbiące, ale również dla mugolskich kobiet, ponieważ w klubie nie tyle co tańczyła, a oddawała się w ręce mężczyzn. W ten sposób zaczęła zarabiać pieniądze, aż w końcu otworzyła własny klub, w którym nie trudno się domyślić, zatrudniała sukkuby, szukające tak jak ona, miejsca, w którym będą mogły żyć swobodnie.

 

Jej ponowne sukcesy, po raz kolejny przerwali czarodzieje. Tym razem byli to ci, wyżej postawieni. Klub mimo wielu zabezpieczeń, naruszał Międzynarodowy Kodeks Tajności, dlatego po jakimś czasie został zamknięty, a pracujące w nim sukkuby, ponownie rozproszyły się po świecie. Kalliope postanowiła wyruszyć dalej, ponieważ wiedziała, że w tym miejscu nie zazna już szczęścia. Kolejnym jej celem była Francja, w której zamieszkała na trochę dłużej, zatrzymując się w Paryżu, który nie tylko dla niej był miastem miłości. Tam również na siłę próbowała wcisnąć się w świat mugolski, starając się wyzbyć swojej starej natury. Dopiero kiedy otarła się o śmierć, zrozumiała, że dla takich jak ona, szczęście nie istnieje. Dla jednych była obiektem pożądania, a dla innych celem do zabicia, który mimo swojej niewinności, według nich nie zasługiwał na życie. Postanowiła dać sobie ostatnią szansę i powróciła do miejsca, które wiele lat temu znienawidziła, do Wielkiej Brytanii. W końcu trzeba dawać szansę, a tam i tak czuła się lepiej niż w innych zakątkach świata.

 

[Nagini]

Refresh

[ambi]

ale l000szka

[Shiroi]

moja baba

[Magnesim]

Uaaaaa

[PrawdziwyZiela]

pamietam jom!

[n1rwana]

Umuf sie ze mnom

[Veniqui]

ale srake ma

[Kiyoko]

tak z ciekawosci zapytam od kogo pozyczony wyglad ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)

[Nagini]

tak z ciekawosci zapytam od kogo pozyczony wyglad ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)

Eiza Gonzales